กลุ่มภาษาคอเคซัสใต้ (อังกฤษ: South Caucasian languages) เป็นภาษาที่มีผู้พูดส่วนใหญ่อยู่ในจอร์เจีย มีบางส่วนอยู่ในตุรกี อิหร่าน รัสเซีย และอิสราเอล ผู้พูดกลุ่มภาษานี้มีราว 5.2 ล้านคนทั่วโลก เป็นกลุ่มภาษาที่มีประวัติความเป็นมาเก่าแก่กลุ่มหนึ่ง มีจุดกำเนิดย้อนหลังไปถึง 5,457 ปีก่อนพุทธศักราช กลุ่มภาษานี้ไม่มีความสัมพันธ์อย่างชัดเจนกับกลุ่มภาษาใดๆ หลักฐานที่เป็นลายลักษณ์อักษรครั้งแรก (จารึกอับบา อันโตนี เขียนด้วยอักษรจอร์เจียโบราณในยุคราชวงศ์จอร์เจีย ใกล้เบธเลเฮ็ม) มีอายุราว พ.ศ. 938
กลุ่มย่อยของภาษาเหล่านี้มีความสัมพันธ์กัน ในกรณีของภาษาเมเกรเลียและภาษาลาซ บางครั้งรวมกันเป็นภาษาซาน เชื่อกันว่าภาษาในกลุ่มนี้แยกตัวออกจากภาษาคาร์ทเวเลียดั้งเดิม ซึ่งน่าจะเคยใช้พูดในจอร์เจียและทางเหนือของตุรกีตั้งแต่เมื่อราว 2,457 – 1,457 ปีก่อนพุทธศักราช เมื่อดูจากระดับของความเปลี่ยนแปลง คาดว่าภาษาสวานเป็นภาษาที่แยกตัวออกมาเมื่อ ราว 1,457 ปีก่อนพุทธศักราชหรือก่อนหน้านี้ ในขณะที่ภาษาเมเกรเลียและภาษาลาซแยกตัวออกจากภาษาจอร์เจียในอีก 1,000 ปีต่อมา จากนั้นอีกราว 500 ปี ภาษาเมเกรเลียและภาษาลาซจึงแยกออกจากกัน
ภาษายิวจอร์เจียถือว่าเป็นสำเนียงของภาษาจอร์เจีย ซึ่งมีคำยืมจากภาษาฮีบรูและภาษาอราเมอิกเป็นจำนวนมาก
ไม่มีความเกี่ยวข้องกับกลุ่มภาษาอื่นแม้แต่กับกลุ่มภาษาคอเคซัสเหนือ นักภาษาศาสตร์บางคนจัดให้อยู่ในตระกูลภาษานอสตราติกแต่การยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างภาษาตระกูลนี้กับกลุ่มภาษาคอเคซัสใต้ยังเป็นที่โต้แย้งกันอยู่ เนื่องจากภาษาในกลุ่มนี้มีความสัมพันธ์กับภาษาบาสก์โดยฌพาะระบบการกจึงมีนักภาษาศาสตร์บางท่านกล่าวว่าภาษาทั้งสองนี้อาจมีบรรพบุรุษร่วมกัน
อย่างไรก็ตาม พบความใกล้เคียงทางสัทวิทยาที่เกิดจากการติดต่อกับภาษาในบริเวณใกล้เคียง เช่นการยืมคำระหว่างกันได้มาก รวมทั้งได้รับอิทธิพลทางไวยากรณ์ระหว่างกันด้วย
ภาษาจอร์เจียเป็นภาษาราชการของจอร์เจีย มีผู้ใช้ 90% ของประชากรทั้งหมดเป็นภาษาเขียนหลักและภาษาทางธุรกิจด้วย เขียนด้วยอักษรจอร์เจียที่มีประวัติย้อนหลังไปถึง พ.ศ. 1043
ภาษาเมเกรเลียเขียนด้วยอักษรจอร์เจียตั้งแต่ พ.ศ. 2407 โดยเฉพาะในช่วงจาก พ.ศ. 2473 – 2480 และหลังจาก พ.ศ. 2532 ภาษาลาซเริ่มมีการใช้เป็นภาษาเขียนตั้งแต่ช่วง พ.ศ. 2470 – 2480 และปัจจุบันในตุรกีเขียนด้วยอักษรละติน ผู้พูดภาษาลาซในปัจจุบันลดน้อยลงโดยหันไปใช้ภาษาตุรกีแทน
