ทวิอักษร (อังกฤษ: digraph, bigraph, digram) หมายถึงกลุ่มอักษรสองตัวที่เขียนขึ้นเพื่อแทนหน่วยเสียงเสียงเดียวที่แปลกออกไป หรือใช้แทนหน่วยเสียงอื่นที่ไม่ใช่ค่าปกติของอักษรสองตัวนั้นมาประกอบกันตามอักขรวิธี เมื่อภาษาใดภาษาหนึ่งไม่สามารถใช้อักษรตัวเดียวเพื่อแทนเสียงนั้นได้ แต่บางครั้งการรวมทวิอักษรก็มิได้ทำให้เสียงพิเศษไปจากเดิม ซึ่งอาจแสดงถึงธรรมเนียมในอดีตว่าคำศัพท์เหล่านั้นเคยออกเสียงแตกต่างกันมาก่อน หรือคงไว้เพื่อรูปศัพท์เดิมที่ยืมมาจากภาษาอื่น
ในอักขรวิธีของบางภาษา อย่างเช่น ch ในภาษาเซอร์เบีย (เมื่อเขียนด้วยอักษรละติน) หรือภาษาเช็ก ทวิอักษรจะถูกจัดว่าเป็นอักษรตัวเดียวกัน นั่นหมายความว่าทวิอักษรนั้นจะเป็นอักษรตัวหนึ่งในลำดับอักษรของภาษา และไม่สามารถแยกออกจากกันได้ ไม่ว่าจะเป็นการเรียงลำดับ การย่อ หรือการแบ่งคำ
ในภาษาไทยมีการใช้ทวิอักษรในรูปแบบของ อักษรควบไม่แท้ เช่น ทร ออกเสียง ซ เป็นต้น ส่วน อักษรควบแท้ และ อักษรนำ ไม่ถือว่าเป็นทวิอักษร เนื่องจากอักษรควบแท้และอักษรนำอ่านตามเสียงปกติของอักษรสองตัวนั้น เช่น คร ออกเสียง ค+ร หรือออกเสียงเป็นพยางค์ เช่น ขนม อ่าน ขะ-หนม เป็นต้น
อักษร ห ที่เติมหน้าพยัญชนะนาสิกและพยัญชนะเหลว ได้แก่ หง, หญ, (หณ), หน, หม, หย (และ อย), หร, หล, หว, (หฬ) ซึ่งอักษรเหล่านี้เป็นอักษรต่ำเดี่ยว จุดประสงค์เพื่อให้สามารถผันวรรณยุกต์ได้ครบทุกเสียง ซึ่งออกเสียงเป็นหน่วยเสียงเดิมไม่ใช่เสียงใหม่ จึงไม่นับเป็นทวิอักษรเช่นกัน
