บาคี (อาหรับ: ?????, อังกฤษ: B?k? หรือ Mahmud Abd?lb?k? ) (ค.ศ. 1526 - (ค.ศ. 1600) บาคีเป็นนามแฝงของกวีคนสำคัญชาวตุรกีที่มีนามจริงว่า มาห์มุด อับดุลบาคิ (อาหรับ: ????? ??? ???????) บาคีถือกันว่าเป็นกวีคนสำคัญของกวีนิพนธ์ออตโตมันผู้ได้รับสมญานามว่า “สุลต่านแห่งกวี” (อาหรับ: ????? ???????)
บาคีมาจากครอบครัวที่ยากจนในอิสตันบุลผู้เป็นบุตรของผู้ประกาศเรียกชาวมุสลิมทำพิธีละหมาดในสุเหร่าอยู่ที่มัสยิดฟาติย์ (Fatih Mosque) ครอบครัวตั้งใจจะฝึกให้บาคีเป็นช่างทำอานม้าแต่บาคีมักจะหนีไปเรียนหนังสืออยู่ในมาดราซาห์หรือโรงเรียนอิสลาม ในที่สุดก็ได้รับอนุญาตให้เข้าเรียนหนังสืออย่างเป็นทางการ บาคีเรียนเก่งและมักจะหาโอกาสเข้าฟังคำบรรยายของนักปาฐกคนสำคัญๆ ของยุคนั้น ขณะที่ร่ำเรียนอยู่บาคีก็เริ่มแสดงความสามารถในการเขียนกวีนิพนธ์โดยเฉพาะจากการช่วยเหลือของกวีซาตี (อาหรับ: ?????) เมื่อจบการศึกษาแล้วก็ไปทำงานเป็นครูอยู่ระยะหนึ่งแต่ต่อมาชื่อเสียงที่ได้รับก็เริ่มแพร่ขยายกว้างขึ้นและทำให้รับรับตำแหน่งต่างๆ โดยทั่วไปในฐานะ Qadi (อาหรับ: ?????) หรือผู้พิพากษาของอิสลาม ในระบบราชการของออตโตมัน บาคีเสียชีวิตในอิสตันบุลในปี ค.ศ. 1600
บาคีมักจะมีความใกล้ชิดและความสัมพันธ์อันดีกับราชสำนักของจักรวรรดิออตโตมันโดยเฉพาะในรัชสมัยของสุลต่านสุลัยมาน และต่อมาในรัชสมัยของสุลต่านองค์ต่อมาสุลต่านเซลิมที่ 2 และ สุลต่านมูรัดที่ 2
บาคีมีชีวิตอยู่ในระหว่างจุดสูงสุดของจักรวรรดิออตโตมันซึ่งมีอิทธิพลต่องานที่เขียนเป็นอันมาก ความรัก ความยินดีในการมีชีวิต และธรรมชาติเป็นหัวข้อหลักของงานเขียนของบาคี แต่งานเขียนไม่แสดงว่ามีอิทธิพลจากลัทธิซูฟี (Sufism) เท่าใดนัก ซึ่งต่างจากกวีในยุคเดียวกัน แต่ความคิดเกี่ยวกับความรักที่แสดงในงานเขียนของบาคีก็มิได้แยกอย่างสิ้นเชิงจากความคิดในหัวข้อนี้ของลัทธิซูฟี
งานเขียนของบาคีมีเพียงจำนวนไม่กี่ชิ้น งานชิ้นสำคัญที่สุดคืองานชื่อ บทไว้อาลัยแก่ข่านสุลัยมาน (????? ???? ?????? ???) ซึ่งเป็นงานเขียนไว้อาลัยชิ้นที่สำคัญที่สุดชิ้นหนึ่งของวรรณกรรมตุรกี
