อาณาจักรจามปา เป็นอาณาจักรโบราณตั้งเมื่อพุทธศตวรรษที่ 7 อยู่ทางใต้ของจีน อยู่ทางเหนือของฟูนัน ปัจจุบันคือบริเวณเมืองเว้, ตามกี่, ฟานซาง-ท้าปจ่าม และญาจาง เนื่องจากสมัยก่อนพื้นที่นี้เป็นเขตทุรกันดาร จีนจึงไม่สามารถครอบครองพื้นที่นี้ได้
ชนชาติจามสืบเชื้อสายจากชาว มาลาโยโพลินีเชียน พวกจามเป็นชาวทะเลมีความสามารถทางการเดินเรือ ต่อมาราว พ.ศ. 989 กองทัพจีนได้ยกทัพมาตีราชธานีของชาวจามลงได้
เมื่อพุทธศตวรรษที่ 10 มีชาวจีนชื่อ มาตวนหลิน ได้เขียนเรื่องของชาวหลินยี่หรือชาวจามว่า ชาวบ้านสร้างบ้านด้วยอิฐแล้วฉาบด้วยปูน หญิงและชายมีผ้าฝ้ายผืนเดียวห่อหุ้มร่างกาย และชอบเจาะหูและห้อยห่วงเล็ก ผู้ดีใส่รองเท้าหนัง พวกไพร่เดินเท้าเปล่า พระราชาทรงพระมาลาทรงสูง ทรงช้าง และล้อมรอบด้วยบริพารถือธงและกลดกั้น
พุทธศตวรรษที่ 17 นั้นชาวจามปาได้ถูกกองทัพของพระเจ้าชัยวรมันที่ 2 กษัตริย์อาณาจักรเขมร และต่อมาในพ.ศ. 1856 พ่อขุนรามคำแหงแห่งกรุงสุโขทัยตี และใน พ.ศ. 2014 ราชวงศ์เลของชาวเวียดนามได้ยกมาตีราชธานีกรุงวิชัย (บิ่ญดิ่ญ) จนแตก จนชาวจามเสียชีวิต 60,000 คน เป็นเชลยอีก 30,000 คน ทำให้เสียความเป็นชาติไป โดยเป็นเมืองขึ้นญวน และบางส่วนได้อพยพมาในอาณาจักรสยามและมาเป็นอาสาจามในอยุธยาโดยมาความรับผิดชอบด้านเรือทะเล โดยได้เป็นพนักงานกำปั่นหลวงตั้งแต่สมัยพระนารายณ์มหาราชจนถึงรัชกาลที่ 5
พวกจามเดิมนับถือศาสนาพราหมณ์และพระพุทธศาสนา แต่ชาวมลายูได้ไปเผยแพร่ศาสนาอิสลาม ชาวจามจึงหันมานับถือศาสนาอิสลามคนไทยจึงเรียกว่า แขกจาม
