ยุคก่อนประวัติศาสตร์
ยุคชึลมุน
ยุคมูมุนอาณาจักรโชซ็อนโบราณ 2333–108 BC
รัฐจิ้นก่อนสามก๊ก: 108–57 BC
พูยอ, อกจอ, ทงเย
สามฮั่น: มา, บย็อน, ชินสามก๊ก: 57 BC – 668 AD
อาณาจักรโคกูรยอ 37 BC – 668 AD
อาณาจักรแพ็กเจ 18 BC – 660 AD
อาณาจักรชิลลา 57 BC – 935 AD
คายา 42–562อาณาจักรเหนือใต้: 698–935
อาณาจักรรวมชิลลา 668–935
อาณาจักรพัลแฮ 698–926
สามอาณาจักรหลัง 892–935
อาณาจักรโคกูรยอใหม่, อาณาจักรแพ็กเจใหม่, อาณาจักรชิลลาราชวงศ์โครยอ 918–1392ราชวงศ์โชซ็อน 1392–1897จักรวรรดิเกาหลี 1897–1910ญี่ปุ่นปกครอง 1910–1945
รัฐบาลพลัดถิ่น 1919–1948การแบ่งเกาหลี 1945–1948เหนือ, ใต้ 1948–present
สงครามเกาหลี 1950–1953
อาณาจักรนังนัง หรือ อาณาจักรนักรัง(เกาหลี: ???, ฮันจา: ??? พ.ศ. 436 - ค.ศ. 313) เดิมเป็นส่วนมณฑลหนึ่งของอาณาจักรโชซอนโบราณ ภายหลังที่อาณาจักรโชซอนโบราณถูกราชวงศ์ฮั่นของจีนโจมตีทำให้ อาณาจักรนังนัง กลายเป็นมณฑลหนึ่งของจีน พระเจ้าชอยรีได้ประกาศเอกราชจากราชวงศ์ฮั่น และล่มสลายเมื่อพระเจ้ามูยุลแห่งอาณาจักรโกคูรยอมาโจมตี ใน ค.ศ. 331
ในปี ค.ศ. 17 พระเจ้าชอยรีทรงประกาศเอกราชจากราชวงศ์ฮั่นของจีนแต่ให่อาณาจักรนังนังเป็นประเทศราชย์ของราชวงศ์ฮั่น แล้วสถาปนาตนขึ้นเป็นกษัตริย์ปกครองอาณาจักรนังนัง
พระเจ้าแชรี(ชอยรี)ได้ขึ้นเป็นกษัตริย์หลังจากประกาศเอกราชจากราชวงศ์ฮั่นและได้เจริญสัมพันธไมตรีกับราชวงศ์ฮั่น อาณาจักรแพกเจ และอาณาจักรโกคูรยอ โดยให้เมืองจินยางเป็นเมืองหลวงของอาณาจักรนังนังพร้อมกับสร้างพระราชวังจินยางขึ้น แล้วสถาปนาองค์ราชินีสองพระองค์คือ พระนางฮาซู ตระกูล โม และพระนางจาชิล ตระกูลวัง ในปี ค.ศ. 18
ตำนานเล่าว่าในสมัยพระเจ้าแชรี มีกลองศักดิ์สิทธิ์ที่เทพดันกุนได้ประทานให้แก่อาณาจักรนังนังนามว่า กลองจามยองโก เมื่อใดที่มีข้าศึกมารุกราน กลองจะดังขึ้นเอง พระเจ้าแชรีได้สถาปนาองค์หญิงลาฮี พระธิดาของพระองค์ขึ้นเป็นองค์หญิงรัชทายาท แล้วพระราชทานพระนามใหม่ว่า องค์หญิงนังนัง จนกลายเป็นตำนานพื้นบ้านของผู้คนบนคาบสมุทรเกาหลีที่ได้กล่าวขานเกี่ยวกับความรักระหว่างองค์ชายโฮดงแห่งโคกูรยอและองค์หญิงนังนัง โดยองค์ชายโฮดงได้ใช้ความรักกล่อมให้องค์หญิงนังนังทำลายกลองจามยองโก ครั้นปราศจากกลองศักดิ์สิทธิ์ กองทัพโคกูรยอจึงได้บุกเข้าอาณาจักรนังนัง และเหล่าทหารของนังนังก็ไม่ได้เตรียมตัวรับข้าศึกเพราะไม่ได้ยินเสียงกลอง เมื่อองค์หญิงนังนังเลือกความรักส่วนตัวมาก่อนบ้านเมือง พระเจ้าแชรีจึงสังหารพระธิดาของพระองค์เอง ก่อนจะยอมศิโรราบต่ออาณาจักรโคกูรยอในปี ค.ศ. 32.
ในปี ค.ศ. 369 พระเจ้ากึนโชโกแห่งอาณาจักรแพกเจได้ยกทัพไปโจมตีอาณาจักรโกคูรยอโดยของกองทัพจากนังนังไปช่วยรบ ทำให้อาณาจักรโกคูรยอตกอยู่ภายใต้อำนาจของอาณาจักรแพกเจเป็นเวลานาน ซึ่งทำให้โกคูรยอไม่มาโจมตีนังนังเป็นเวลานาน หลังจากเสร็จศึกนังนังได้เปิดการค้าด้านต่างๆกับแพกเจ แพกเจได้ให้นังนังเป็นศูนย์การการขายสินค้าของดินแดนทางเหนือ และนังนังได้สร้างสัมพันธ์กับเผ่าซ่งนู๋ เผ่าเสี้ยนเป่ย เพื่อคานอำนาจของอาณาจักรจิ้นของจีน
และภายหลัง ค.ศ. 375พระเจ้ากึนโชโกสิ้นพระชนม์ อาณาจักรโกคูรยอเริ่มมีอำนาจมากขึ้นและในสมัยของพระเจ้าควางแคโทมหาราชได้นำทัพใหญ่บุกโจมตีนังนังอยางนัก สามารถบุกยึดเมืองยองโบเมืองหน้าด้านของนังนัง และสุดท้ายบุกเข้าเมืองจินยางเมืองหลวงของนังนัง และเผาทำลายวังหลวง และสุดท้ายโกคูรยอได้ผนวกดินแดนนังนังเข้ากับโกคูรยอ
